Burak

Kapag ang swimming pool ay maputik na, wala itong pag-asang linisin ka. At pag ikaw ay lumublob sa pag-aakalng lilinis ka, magiging kang biktima. Madumi ka na nga, dudumi ka pa. At kung malinis ka, malas mo. Sira agad ang reputasyon mo.

Iyan ang isang napakalapit na metapora sa halalan sa Pilipinas. Basta lumusong ka, o kahit isawsaw lang ang mga daliri sa paa sa kalagim-lagim nitong tubig, madumi ka na. Para itong lasong dahan-dahang umaakyat sa iyong mga binti, balakang, tiyan, leeg, labi, at utak. Tapos isang araw, matatapat ka sa salamin at masasabi mong, “OO. Madumi na ako.”

Sa Pilipinas, pangmalawakang paniniwala na na lahat ng pulitiko, magnanakaw. Na kahit ilang henerasyon na ng tulong ang lumanding sa mga palad ng ating naghihirap na kababayan, iyon pa din ang nasa mga kuykote nila. Sabagay, kung ikaw banaman ang mapasabak sa isang komunidad na madaling mangurakot, madaling magpayaman, uurong ka pa ba? Ako, aaminin ko, in the back of my mind, as my id says it, game na game ako diyan! Sino ba naman ang hindi magkakagustong yumaman ng ganon kadali? Kumbaga isa itong great opportunity, offered by Satan.

Tulad nga ng sinabi ko maburak ang swimming pool na ito, at kasama sa sinasabi kong swimming pool ang tilles, ang slide, pati ang stairs palublob na di ko alam ang tawag. Kung sa pag-apak mo sa stairs palublob e madumi ka na, paano kapag maitapak mo na finally ang iyong mga paa sa tiles sa baba? Paano kung maenganyo ka pang magpadulas sa slide? Hindi ba mas lalo kang dudumi? At kung alam mo sa sarili mo na lumublob ka upang luminis ang iyong katawan, hindi lang ikaw ang madudumihan. Pati ang swimming pool.

Ngunit kung wala ang swimming pool, saan tayo lulublob? Aminin niyo malaki ring kawalan ang pool sa society ng ating modern world, sa panahong madami ang mga hindi sigurado kung malinis ba sila o madumi. Sa panahong maraming isda ang nawawalan ng tirahan sapagkat natutuyo na ang kanilang mga karagatan at lawa. Aminin natin, malaki ang bahaging ginagampanan ng swimming pool sa ngayon. Kahit gaano ito kadumi.

At ngayon sa swimming pool na ito, maraming humahanap ng kani-kaniyang lugar. Madami sigurong gustong makamit ang pwesto sa stairs ng pool, kung saan madali kang makakaahon kung gusto mo. Sa ganoong paraan madali silang makakapag slide kung gusto nila. Ngunit ang pwestong ito ngayon ay dumudumi na. Sa dami ng paang umapak na dito, sa dami ng libag na nasagap nito. Hindi kaya mas lalong dumumi ang nasa pwestong ito?

Tandaan natin: Hindi ang puno ang bunga. At hindi palaging pare-parehas ang kalidad ng mga bunga, gaano man kaganda ang puno. Minsan kahit ang narra o ipil binubukbok. Wala tayong assurance. At higit sa lahat, bakit tayo gagawa ng salad mula sa prutas na di pa natin natitikman ang lasa? Marahil ang punong pinaggalingan ng prutas na nasa kamay mo ngayon ay minsang nagbunga ng maganda, ngunit sigurado ka bang maganda pa rin ito ngayon? Baka naman umasim lang ang salad mo, o kaya naman hindi pa makain yan.

Hindi rin naman ang kalidad ng prutas ang kailangan. Kailangan mong isaalang-alang ang apropriyedad. Minsan kasi natikman mo na matamis ang prutas, ngunit hindi mo namalayan na masyado itong matamis para sa salad mo. Hindi rin nmakakain yan. At kahit anong tamis ng prutas na iyan, hindi yan pwedeng ihalo sa nilagang baka, na medyo maalat at pang-ulam ang dating. Itatakwil yan sigurado ng baka, ng sitaw, sabaw. At itatakwil din yan ng tiyan mo. Baka itakwil pa din yan ng kubetang pagduduwalan mo eh!

Hindi ako biased, hindi ako subjective. Ito lang yung other side of the coin. Madami pa kasing isip ang hindi bukas. Madaming perceptions. madaming misconceptions. And this matter is absolutely serious. We can not afford to insert any of those wrong thoughts in this matter of ours. Tayo mahihirapan. And to play safe, foresee. Madaming pwedeng mangyari.

Malaya tayong lumublob sa swimming pool, kailanman, papaanuman. Ngunit sa paglublob natin, nawa ay magdala tayo ng kahit kaunting clorox at kahit lumang toothbrush. Baka sakaling may pag-asa pa palang luminis ang swimming pool na iyon. Hindi lang natin nakikita.

P.S.

Read between the lines po!!! hehe!^^

In the middle of the race, I realized…

Bago ang lahat, matagal na din akong di nakakakalikot ng blog world… nakakapagod din kasing mag-asikaso ng sarili, at hindi lang ng sarili. Pero I’m back, that’s all that matters.

Insecurity, obviously kabaliktaran yan ng security. At security means being stable, physically, socially, emotionally, mentally. At kung insecure ka, ibig sabihin hindi ka stable sa alinman sa mga aspetong nabanggit. Hindi rin naman ito healthy, at madami itong virus na nadadala satin, kahit na kahit papano, satin din nagmumula ang sakit na ito.

Aminin natin. Insecurity arises from our discontent, thus we seek for characteristics we want to possess. This makes us find people who possess those fantastic characteristics, and we opt to envy them. Ang insecurity ay ang kaunlarang hindi natin nakamit na inilalabas natin sa ibang paraang hindi makabuluhan. Kumbaga paghangang may halong inggit. Kaso mas nangingibabaw ang pagkainggit, at minsan tumutuloy sa pagkainis, pagkagalit, pagkamuhi.

Tulad nga ng ating sinabi ko, isa itong virus. At madalas, nakikita nating kailangan itong gamutin. Ngunit ang gamot na nakikita natin ay hindi rin healthy, madaming side effects: kompetensya. Madalas, ine-engage (sorry di ko matagalog!) natin ang ating sarili sa isang karera, karerang sating paningin ay wala tayong pag-asang mauna. Hindi healthy. Pipilit nating maging matapang, kahit na lugmok na ang ating pakiramdam. Nagiging tayong plastic. Nagiging tayong makasarili. At tayo’y nagngingitngit ng walang rasyonal na dahilan.

Hindi palaging totoo na ang asong sugatan ay mas lalong tumatapang. May nga aso din na pag napilayan ay hindi na marunong tumahol. Ang madalas na nangyayari sa self-esteem ng isang insecure ay ang pangalawa. Parang unti unting sinusunog ito hangang sa maubos na. At hindi ito maganda.

Walang may kasalanan, iyan pa ang masaklap. At kung may dapat sisihin, ikaw yon. Ikaw na nagpadala sa malakas na alon, mas malakas kaysa sa alon mo. Nakita mong mas malakas ang bagyo sa kapit ng ugat mo. At pinilit mong ikumpara ang sarili mo sa kaniya. Ngunit kung tutuusin, ikaw na puno ay hindi dapat ikinukumpara ang iyong sarili sa isang bagyo, dahil kahit kailan ay hindi magiging bagyo ang puno, at hindi magiging puno ang bagyo.

Tama. Ang pagiging insecure ay resulta ng maling paghahambing, ang pagtapak sa labas ng linya mo. Hindi tayo pwedeng mag-excel(hindi na naman matagalog) sa lahat ng bagay. At hindi naman pwedeng magkaroon ng taong mas magaling satin sa lahat ng bagay. Kanya-kanyang forte lang yan. Kanya-kanyang estilo, diskarte. Walang perpekto, pero lahat may kakayahan.

In short, hindi gamot ang kompetisyon sa pagiging insecure. Hindi sinosolusyonan ang isang virus ng isa pang virus, na pwede pa ring solusyonan ng isa pang virus. Kung pwede, antibiotic na lang ang isalubong sa sakit na maaaring idulot nito, upang sa ganon ay matigil na. At higit sa lahat, matuto tayong tumanggap ng ating kakayahan. At mas pag-aralan nating tumanggap ng kahinaan. Ito ang mga sagot sa pagiging kontento sa buhay, at hindi pagiging insecure.

Virus lang ang pagiging insecure, at tayo ang mercury Drug. Nasa atin na kung ano ang ipangagamot natin dito. Gamutin natin upang hindi lumala, at ingatan natin upang hindi mangyari.

At nawa ang karera’y matigil na.

P.S.
Ang “ATING TANDAAN” portion ay ang paragraph na nagsisimula sa ‘In short…’ blablabla! Gue, hav a nice day!

Ang kapabayaan ng isang condom…

Magandang araw. Ang nagsasalita, o binabasa niyo ngayon ay isang condom. Huwag kang magpakainosente, kilala mo ako! Hindi yung building ha, yung contraceptive. Yung madalas na napagkakamalang lobo(talaga naman!) o kendi(may flavor daw kasi.) O, ano, okay na?

May ishe-share ako sa inyo. Atin lang ha. Sa totoo lang, guilty na talaga ako. Hindi ko yata nagagawa ng maayos ang aking trabaho. Napakairesponsable ko. Pansin niyo ba, patuloy ang pagtaas ng birth rate, hindi lang ng Pilipinas, ngunit ng buong mundo pati! Dahil sa hindi ko maayos na pagtakip sa butas na nagluluwa ng makapangyarihang gat, nangyayari ang hindi dapat. Haiz.

Malaki ang nagiging epekto ng kapabayaan ko. Sa pagpapatuloy ng pagtaas ng birthrate ng bansa, bumababa naman ang death rate ng bansa at ang employment rate. Nag-susuffer ang ekonomiya. Talamak pa ang polusyon. Yang, tangnang Meralco kasi e, brown out ng brown out!

O baka hindi ako ang tunay na may kasalanan, kundi ang mga manufacturer. Sino ba kasi ang nakaisip na lagyan ng flavor ang condom? Hindi ba nila naisip na baka mapagkamalang lollipop ang namis-interpret na ngang hotdog (actually ang dapat ay instrumento ng pagkabuhay)? At higit sa lahat, hindi ba nila naisip na mahilig sa matatamis ang mga Pinoy? Hindi kaya mas maenganyo pa sila?

Dahil din sa kapabayaan ko, tumataas ang bilang ng nagiging dalagang ina. Maraming nawawalan ng tatay. Sayang, feminist pa naman ako! Kung kaya ko lang kasing ipagdasal sa diyosa ng mga buntis na mga lalaki naman ang mabubuntis!

Dahil sakin nadarama ng mga tao ang kahirapang hindi nila dapat maranasan. Dahil saking kairesponsablehan, madaming nagdurusang dalaga. Maraming ekonomistang natatanga sa mga records ng bansa. At higit sa lahat, marami pang positions ang napadaragdag sa kama sutra ng Cosmpolitan. Hay naku po naman!

Pero, teka nga, ako nga ba ang tunay na may sala? Hindi nga ba ang mga lalaking may di mapigilang mga tite? O ang mga dalagitang kumakaringking na tila ba’y gusto nang masuksukan ang puke? Tandaan niyo! Kasangkapan lang ako, at hindi nakasalalay sa akin ang mga responsibilidad ng tamang paggamit . Hindi ako ang may kasalanan kung nakililimutan nila akong dalhin sa mga oras ng kalibugan, at hindi ako ang nagkamali kung mali yung flavor na nabili niyo! Kasangkapan lamang ako, at wala akong sala!

Isuksok niyo ito sa kukote niyo. KAYO ang may sala. Kayo ang nagpapabagsak sa ekonomiya ng sari-sarili niyong bansa! E ni wala nga akong kamay panghubad, o dilang panghimod. Kayo ang dahilan.

Ngunit, siguro, kayo din ang solusyon. Nasa inyo ang karapatang dumiskubre at kumilala. Kayang-kaya niyong lipunin ang mga tao sa paligid at ipaabot ang sapat na kamalayan ukol sa akin. Ang problema lang hindi niyo ito ginagawa.

May pag-asa pa ako, ang condom na katulad ko. Sisikat din ang araw, at iikot ang gulong. Magagamit niyo rin ako ng mabuti, at aayos din ang ekonomiya niyo. Magtatagumpay din tayo pagdating ng panahon.

P.S.
Ganito ako kaliberal. O kalahati lang yan!!! Hahaha!

Image: 100 percent depleted…

Sirang sira na talaga ang image ng Pilipinas sa mundo. Katakot-takot na korapsyon, sandamakmak na kahirapan, sangkaterbang polusyon. San kapa!!!

Humanga lang ako sa bansang ito dahil gatuldok na lang nga to sa mapa, ang lakas pang gumawa ng ingay! Iyan sumikat tuloy tayo na sirang-sira ang image!

Sa totoo lang, maganda na sana ang image natin, natakpan lang ng mga nega ang mga posi. O eto, mga madalas na masabi ng mda dayuhan sa Pilipinas:

1. “The Philippines is so dirty. Too much pollution.”

Di naman maitatanggi yan eh. Tingnan nyo naman yung ibang mabobonggang city sa mundo. Nakakita na ba kayo ng tambak ng basura sa Dubai? Ng lupon ng nagpaparting langaw sa Singapore? E ng stagnant water sa dram na nagsisilbing bahay ampunan ng mga wrigglers at maggots (EEEWWW!!!) sa Paris? At eto hardcore, nakakita na ba kayo ng tae ng aso sa mga kalsada ng Washington D.C.? (Pano kaya kung makatapak ng tae ng aso si Obama?)

Kakabit ng ganyang uri ng polusyon ang matitinding sakit: diarrhea, cholera, dypteria, Ahini(joke.). Isa pa dahil sa mga dikit-dikit na bahay at mga unhygienic ways ng mga tao, madaling kumalat ang mga sakit na contagious. Tumataas tuloy ang death rate dito. Image point: -10.

2. “Filipino? Ahh, domestic helper.”

Una sa lahat, ano nga bang masama sa pagiging domestic helper? Buti nga may trabaho ka e, abroad pa.

Pero dahil sa tradition nila, unethical ang pagiging dh, lalo na sa mga bansang self-help ang uso. Biruin mo, tumutulong ka sa iba nang di mo natutulungan ang sarili mo. Nililinis mo ang bahay niya nang di pa linis ang bahay mo. Iniisis mo ang kubeta nila ng di ka man lang makaebak sa kubeta mo. At masama pa, minsan may bonus ka pa. Pangmamaltrato. (Sumikat tuloy si Manny Villar!)

Minsan nagkakaroon ka pa ng diperensya sa pamilya. Sasama ang tingin sayo ng anak mo. Mambababae ang asawa mo. Pagdating mo sa Pilipinas, adik na sila. Tapos, wala ka pang naipon, at hindi man lang nakatulong sa pagtaas ng GNP ng bansa ang sweldo mo. Image point:-20

3. “Oooh, they’re beautiful, much like a whore. Opportunist.”

Alam niyo ba ang whore? In laymans term, bayarang babae, nagbebenta ng laman, pokpok! O diba, ang tinding insulto!

Hindi naman talaga lahat ng Filipina ay pokpok. Kaso dahil sa mga nakita ng mga foreigners na ang kikire, nagiging collective yung term na iyon. One for all, all for one. Lahat tayo, sira ang image. Image point:-50

4. “Tsktsk. The Philippine government is so corrupt.”

Tama. Totoo yan. Pero ang sama-sama talagang pakinggan niyan, kahit alam na natin sa mga sarili natin ang mga ito.

Isipin niyo nga, tinira nila ang gobyerno, ang leading force ng kahit anong bansa. Kung ang pinuno ninyo ay ganon, paano pa kaya ang mga tagasunod. Hindi mabubura ng mga rally ang duming ito. Hindi nga tayo ganon, pero may choice ba tayo. Damay-damay. Image point:-100. Wala nang natira.

Wala tayong karapatang magalit sa mga komentong ito. Totoo eh. Ngunit hindi rin natin dapat tanggapin lang. Hindi pagtanggap ang solusyon. Hindi gyera ang sagot, kundi pagbabago. Pagbabagong hindi madaling makamit, ngunit magiging imposibleng makamit ito kung watak-watak tayo.

Ating tandaan: kung gusto natin ng pagbabago, pagsikapan natin ito. If we want to mend the damage that has been done, kailangang magkaisa. Walang tama, walang mali. Walang dapat sisihin. Kailangang magsama-sama. Kahit ayaw mo kay Gloria.

Iyan. Patos. Hehe!

P.S.
Wag kayong mag-alala, magtutuloy-tuloy tong blog na to, come what may! (May ganun?)

Kamatayan…

Iyan na naman siya… Sumusugod. Sumisilid sa bawat siwang ng ating mga puso. Kinikitil ang bawat pag-asang natitira sa ating kaluluwa. Siya’y nagsasaya. At maya-maya’y dahan-dahang aalis, lalayas, na para bang walang nangyari, habang may pekeng ngiti sa napupunit nitong mga labi. Lalakad palayo, at mawawala. Iyan si kamatayan, ang p*t*ng in*ng kamatayan.

Oo, isa nga ito sa mga trahedya ng ating mga tadhana. Ito ang pangyayaring hindi ko, at ninumang gustong maranasan. Pero parte ito ng buhay, at di matatakasan.

Sino nga ba ang nakimbento ng kamatayan? O kung hindi man ito naimbento, Diyos ba ang nagbigay nito sa atin? Diyos nga ba ang nagnais na tayo’y mapahamak, magluksa? Siya nga ba?

OO, siya nga ang nagbigay sa atin noon. Ngunit hindi para sa tayo’y mahirapan. Kabaligtaran. Isipin niyo na lang. Kung walang namamatay:

-Wakwents ang cancer, diabetes, at hypertension. Atakihin ka man ng ilang beses, hindi ka mamamatay. Magsawa kang maatake!
-Pag walang namamatay ng dahil dun, wala ng bibili ng mga dietary supplements anti dun. Malulugi ang mga kumpanya. Sangkatutak na economic crisis!
-Pag nawalan ng mga gamot, wala na ring mga commercial ads. Di hindi sana sumikat si Bea Alonzo, para sa 4G. Wala na siguro yung lolang paballroom-ballroom na in 1 year. At wala na sigurong nagsabi ng “Anlakas ko!”.
-Isa pa kung walang namamatay, magiging super dense ng population ng mundo. Sasabog ang Earth at mapipilitan tayong humanap ng ibang planeta.
-Sa paghahanap ng planeta, madaming aliens ang makakaencounter ng mga astronauts. Aatakihin nila ito. Mamamatay yung mga astronauts. Yung iba naman hihigupin ng black hole, at yung iba masusunog sa sun.
-At ito serious, hindi tayo matututong tumanggap ng pagkawala, pagluluksa. Mawawalan ng sense ang pagmove on. At magkukulang tayo sa moral values.

Hindi ko naman sinasabing gusto ko yung madaming namamatay. Ang sinasabi ko lang ay sana, wag nating sisihin ang kunsinuman sa pagkamatay ng mahal mo. Learn to move on, let go. Yun lang ang magawa natin diba?

Ating tandaan: Ang kamatayan ay parte ng buhay na hindi mawawala habang may buhay sa mundo. Hindi natin to pwedeng itakwil, kailangang nating tanggapin. Tayo din naman ang magbebenefit in time. Hindi lang natin alam kung pano.

Haiz. Im Sorry.

P.S.
Kaya mo yan.! Andito lang kame! Sorry. At thank you.

Losers? I think not!

Haiy… natalo na naman ako. Kami. Oo, aaminin ko, malungkot. Nakakaasar. Ika nga lasang P.I. Pero nakatutuwang isipin, masaya pa din kami.

“Losers are created to justify the meaning of winners.”

Quote for the day. Ibig sabihin niyan walang nananalo kung walang natatalo. Pero para sa akin, consolation line lang iyan ng mga tunay na losers. Joskopoh, nakakahiya.

Pero mahalaga ang pagkatalo sa buhay ng tao. Isipin niyo, walang Abraham Lincoln kung walang pagkatalo. Walang Edison. Walang Adam Lambert, Charice, Sheryn Regis. Walang David Archuleta. WALA!!! (akala mo lang wala… ooops!)

Losing spices up your life. Kung palagi na lang panalo, walang thrill. Sa simula para kang nakain ng lollipop. Matamis. Hanggang sa sobrang tumamis. Hanggang sa ayaw mo na. Nakakauta!

Pero kung natatalo ka. Nagshishift yung lasa. May transition. Mula sa matamis, pag natalo ka, aalat, aasim, aanghang. Malalasahan mo ang tunay na essence ng mabuhay. Mas exciting, diba.

Pero para sa akin hindi mahalaga kung mananalo o matatalo ka. Hindi mo dapat idipende ang pagkapanalo sa verdict ng mga judges. Kasi pag sila ang inimpress mo, laging may risk. Isa lang kasi para sa kanila ang panalo, at kahit second ka pa o pang 1.5, talo ka pa rin.

Dapat ibinabase ang pagkapanalo sa kung paano ka nakita ng mga taong tumunghay sa’yo. At sa fulfillment mo sa sarili mo. Kadalasan kasi sampu lang, o lima ang mga judge. Kaya mas maganda nang iimpress ang libo sa paligid mo, kesa sa sampu lang, o limang tao, na tao din naman.

Ang masasabi ko lang, you should not impress the judges, you should to impress the masses. At sa nagawa naming impact kanina, at sa fulfillment ko sa sarili, i can certainly say, we’ve made it. NAGTAGUMPAY TAYO!!!

Ating tandaan: di natin dapat iregard kung manalo o matalo. Do your best. Sa contest naman, minsan it is a matter of luck, or sometimes pure luck. Kaya di dapat isipin kung matatalo. Pero mas maganda pa din kung nananalo.

Iyon lang.

P.S.
Congrats sa iba, by the way! Nice shot!

L-O-V-E

Love… Kasimpleng salita. Naiintindihan ba natin ito?

Ang love… ang hari ng mga emosyon sa mundo. Ito ang palad na humahampas sa iyong mga pisngi upang ikaw ay mapaiyak. Ang mga daliring pumipisil sa iyong mga singit na nagpapahagalpak sa iyo ng bonggang bongga. Ang tv na pwede mong pagkaabalahang entertainment. Ang ecstacy na nagdadala sa iyo sa ibang mundo upang magmukha kang tanga.

Ang love… ay wala sa mga uyayi ng ina sa kanyang supling. Wala sa mga ngiti ng mga pari sa mga nakasasalubong nito. Wala sa pagiging malapit ng dalawang magkaibigan, o sa lasa ng unang halik. Hindi ito nakikita, nadidinig, nalalasahan, nasasabi. Nararamdaman ito, nang hindi basta lang.

Ang love… walang katapusang paghihintay. Para kang pinaglalaruan. Inuuto. Pinageeksperimentohan ng tadhanang walang napagkaabalahan kundi gaguhin ang buhay mo. Magkatabi na kayo, pero hindi mo siya napapansin. Minsan nagkadikit na ang inyong mga labi, ngunit patuloy kang maghihintay. Habang-buhay. Walang katapusan.

Ang love… ay walang hanggang pasakit. Unti-unti nitong bibihagin ang iyong nahipnotismong puso at itatali ito sa nangangalawang niyang tanikala. Dahan-dahan itong hihigpit. Pipigain nito ang nakaawa mong dugo. Paghihingaluhin ka. Papatayin ang mga damdamin. Tutuyuin, hanggang matigang.

Ang love… ang mga bubuyog na nagkakalat ng pollen ni kupido upang dumami pa ang mga bulaklak sa mundo. Ito ang araw na nagpapainit sa iyong puso. Ang galit na nakapagpapanginig sa iyong mga kalamnan. Ang pagnanais ng hindi pa dapat, o hindi kailanman magiging dapat. Ang nagdadala ng laswa. Libog.

Ang love… ang vetsin na nakakapagpasarap ng buhay. Ang pepper na nagdadala ng anghang. Ang asukal na nagdadala ng tamis. At ang kalamansi na nagtatanggal ng lansa.

Ang love… ang pagkaing nagbibigay buhay sa iyo. Ang magsasalba sa tagtuyot na minsa’y nagaganap sa iyong mapula pang puso. Ang tubig na pumupukaw sa iyong pagkauhaw, sa atensyon, sa rekognisyon, sa alaga. At ang walis na pumapawi sa mga maduming emosyon; galit, angst, sakit.

Ang love… ay hindi ko pa nararamdaman. Ang di pa dapat nating mga kaedad kong nararamadaman. At ang ayaw ko nang maramdaman. Takot kasi ako. Ayoko.

Ang love… ay hindi natatapos. Kung tunay, hindi ito kailanman nawawalay sa iyo. At hindi ito mawawala hangga’t may tao pa sa mundo. Hindi katulad ng blog na to.

Iyon lang. Salamat.

P.S.
Sh*t! Ang seryoso ah! (nosebleed!)