Losers? I think not!

Haiy… natalo na naman ako. Kami. Oo, aaminin ko, malungkot. Nakakaasar. Ika nga lasang P.I. Pero nakatutuwang isipin, masaya pa din kami.

“Losers are created to justify the meaning of winners.”

Quote for the day. Ibig sabihin niyan walang nananalo kung walang natatalo. Pero para sa akin, consolation line lang iyan ng mga tunay na losers. Joskopoh, nakakahiya.

Pero mahalaga ang pagkatalo sa buhay ng tao. Isipin niyo, walang Abraham Lincoln kung walang pagkatalo. Walang Edison. Walang Adam Lambert, Charice, Sheryn Regis. Walang David Archuleta. WALA!!! (akala mo lang wala… ooops!)

Losing spices up your life. Kung palagi na lang panalo, walang thrill. Sa simula para kang nakain ng lollipop. Matamis. Hanggang sa sobrang tumamis. Hanggang sa ayaw mo na. Nakakauta!

Pero kung natatalo ka. Nagshishift yung lasa. May transition. Mula sa matamis, pag natalo ka, aalat, aasim, aanghang. Malalasahan mo ang tunay na essence ng mabuhay. Mas exciting, diba.

Pero para sa akin hindi mahalaga kung mananalo o matatalo ka. Hindi mo dapat idipende ang pagkapanalo sa verdict ng mga judges. Kasi pag sila ang inimpress mo, laging may risk. Isa lang kasi para sa kanila ang panalo, at kahit second ka pa o pang 1.5, talo ka pa rin.

Dapat ibinabase ang pagkapanalo sa kung paano ka nakita ng mga taong tumunghay sa’yo. At sa fulfillment mo sa sarili mo. Kadalasan kasi sampu lang, o lima ang mga judge. Kaya mas maganda nang iimpress ang libo sa paligid mo, kesa sa sampu lang, o limang tao, na tao din naman.

Ang masasabi ko lang, you should not impress the judges, you should to impress the masses. At sa nagawa naming impact kanina, at sa fulfillment ko sa sarili, i can certainly say, we’ve made it. NAGTAGUMPAY TAYO!!!

Ating tandaan: di natin dapat iregard kung manalo o matalo. Do your best. Sa contest naman, minsan it is a matter of luck, or sometimes pure luck. Kaya di dapat isipin kung matatalo. Pero mas maganda pa din kung nananalo.

Iyon lang.

P.S.
Congrats sa iba, by the way! Nice shot!